EBRAEI

EBRAEI

dicti sunt posteri Semi, eo quod a Nimrodianis se separassent: quorum proin errores ac placita reiciebant, a Semo et Noacho melius edocti. Unde et Sethus Pater omnium filiorum Eber dicitur, Genes. c. 10. v. 21. de quo Interpretes vatiant: Sed nihil similius vero, quam ita dici, quod sectatores eius a Nimrodianis, qui Chamitae et Iaphetii erant, fuerint distincti. Unde et nepos eius Eber appellatur, et ipsi Euphratem transiisse leguntur: Hinc scribit Kimchi, quod Ebraeus sit Gap desc: Hebrew Nisi tamen Gap desc: Hebrew idem, quod Praeceptorem et Magistrum, notat. In sola hac Eberi familia aliquandiu sincerior Philosophia haesit, donec et ipsa cessit ingruenti barbariei, Georg. Horn. Hist. Philos. l. 2. c. 2. Hinc Ebraea lingua, ab eodem Ebero dicta, quod, cum illa antiquissima esset ac sanctissima, post Babylonicam confusionem, penes domesticos Ecclesiae Dei Noachum, Semum, Eberum inprimis, fuerit recondita ac conservata. Quare Augustin. de Civ. Dei l. 16. c. 11. linguae huius conservationem Ebero et piis eius posteris attribuit, ab eoqueve sic dictam contendit: Quia ergo, inquit, in illius familia remansit haec lingua, divisis per alias linguas coeteris gentibus, quae lingua prius humano generi non immerito creditur fuisse communis, ideo deinceps Ebraea est nuncupata. Quae etiam causa videtur esse, quod Genes. c. 10. v. 22. quum coepissent enumerari filii Semi, qui singuli gentes singulas procrearunt, primus commemoretur Eber, quum sit abnepos ipsius, fil. Shelah nepos Arphacsad, quem tertium Semus genuerat. Viguisse autem iam ante Diluvium linguam hanc, nomina propria Patriatchis ante diluvianis data satis evincunt: Ipsam elegantiâ Graecam ac Latinam antecellere, prolixe ostendit Erpen. Orat. 3. de ling. Hebr. p. 106. 107. Babylonem binâ vice fatalem experta est. Una, cum universalis, ut dictum, omnium gentium esse desineret, post exstructam famosam illam turrim: Alterâ, cum etiam a Iudaeorum vulgari usu removeretur, Iudaeis temporis captivitatis suae linguam ex Ebraea Chaldaicâ, et Syriacâ mixtam assumentibus. Dialecti illius sunt, Samaritana, et duae modo ultimo nominatae: e quibus Syriaca, a Chaldaica haud multum abludens; SERVATORIS tostri ac Discipulorum eius vernacula fuit. Huius Sub-Dialectos recenset Waltonus Babylonicam, omnium purissimam, in qua scripta sint capita quaedam Danielis et Esdrae, Targum Babylonicum etc. Hierosolymitanam, quâ scripta sint Talmud et Targum Hierosolymitanum: Antiochenam seu Syriacam in specie sic dictam, quam Christiani per Orientem sibi propriam fecerint, dum V. T. versiones hac habuêre Dialecto, sacra quoque sua hac linguâ celebrantes. Eiusdem etiam distinctas literas Christiani Antiocheni, nascente Ecclesiâ, introduxêrunt, ne quid cum Nazaraeis et Ebionitis Iudaeis, commune haberent. Sed omnes haec iam vulgo adhiberi, etiam cum matre sua, fere desiêrunt. Auctor Anonymus Hist. Orb. Terr. Georgr. et Civ. c. 9. s. 3. de Linguis. Vide quoque in voce Hebraei. De Hebraeorum vero Ritibus, aliisque ad eam gentem pertinentibus, vide Ioh. Buxtorf. utrumqueve passim, inprimis in Synagoga Iud. Ioh. Selden. de Synedriis, alibiqueve, Th. Godwyn. Alios.